Zbieg okoliczności - rozdział 18

Dziękuję za komentarze i zapraszam na rozdział 18.

Kiedy Wojtek się obudził, było jeszcze ciemno. Chciał się odwrócić na drugi bok i dopiero wtedy, czując rękę obejmującą go w pasie, uświadomił sobie, gdzie jest. Uśmiechnął się lekko, przypominając sobie wczorajszy wieczór. Obrócił głowę w stronę szafki nocnej – na której, z tego co pamiętał, stał elektryczny budzik – i momentalnie zerwał się z łóżka.

– Cholera, zaspałem – jęknął, sprawdzając jeszcze na swoim zegarku, czy budzik na pewno wyświetla dobrą godzinę. Wyświetlał. Było dwadzieścia po siódmej, to przez te zaciemniające rolety wydawało mu się, że jest jeszcze noc. Niech to, miał na ósmą do pracy. Wczoraj Dominik mówił, że ustawi alarm na szóstą, żeby mógł jeszcze pojechać do domu się przebrać, i co?

– Nie krzycz, daj mi spać – wymamrotał Dominik i przewrócił się na drugi bok, chowając głowę pod poduszką, gdy Wojtek podsunął rolety, wpuszczając do pokoju dzienne światło.

– Miałeś ustawić budzik, przez ciebie się spóźnię. – Wojtek usiadł na łóżku, potrząsając Dominikiem.

– Zapomniałem. – Ten w końcu wygrzebał się z pościeli i spojrzał zaspanym wzrokiem. Miał rozczochrane włosy i marszczył brwi, jakby się nad czymś zastanawiał. Po chwili chwycił Wojtka i przyciągnął do siebie, przewracając na poduszki. – To jak i tak się spóźnisz, to weź sobie wolne i zostań – mruknął i przesunął ręką po jego udzie. – Nic tak nie poprawia humoru z rana jak małe…

– Zapomnij – przerwał mu Wojtek i pacnął go w tę jego rozczochraną głowę. No naprawdę… Zamiast przeprosić, że zapomniał o tym alarmie, wolał go molestować, choć chyba się jeszcze do końca nie obudził.

Wojtek, mimo niezadowolenia Dominika i jego marudzenia, wstał i poszedł do łazienki. Wziął błyskawiczny prysznic, a kiedy wrócił do pokoju, zaczął szukać swoich porozrzucanych rzeczy.

Dominik, który też w końcu zwlekł się z łóżka, otworzył szufladę komody i dał mu jakąś bieliznę. Teraz z ironicznym uśmiechem patrzył, jak Wojtek próbuje wygładzić koszulę, która wczoraj rzucona byle jak trochę się pogniotła.

– Koszulę też ci mogę pożyczyć. – Podszedł do szafy i wyjął jedną z tych, które nosił najczęściej. Była dość charakterystyczna, bo miała czerwoną naszywkę na kieszeni.

– Oczywiście, i wcale nikt nie zwróci uwagi, że chodzę w twoich ubraniach. – Wojtek westchnął, zapinając guziki własnej koszuli. Jakby przyszedł do szkoły w ciuchach Dominika, to Lena chyba spadłaby z krzesła ze śmiechu. Wojtek wiedział, że życzy mu jak najlepiej, ale miał wrażenie, że trochę z niego pokpiwa. Jeszcze wczoraj ten tekst, żeby nie zapomniał o zabezpieczeniu. Musiała mieć z niego niezły ubaw. W sumie nie miał jej tego za złe, sam pewnie by się śmiał, widząc z perspektywy osoby trzeciej swoje zachowanie. Choć nie, pewnie wolałby się wtedy zapaść pod ziemię. Już nie raz i nie dwa łapał się na tym, że uśmiecha się sam do siebie jak głupek.

– Jak chcesz, w kuchni jest w dzbanku zimna kawa – zaproponował Dominik, ale szybko tego pożałował.

 Wojtek, który bez kawy zwykle nie funkcjonował, po chwili wrócił do sypialni trzymając w ręku dużą papierową torbę z czarnym logiem jednej z najlepszych włoskich restauracji w mieście.

– Presto? – zapytał, unosząc brwi i patrząc na Dominika, jakby oczekiwał, że się wytłumaczy.  – A podobno miałeś być tak wszechstronnie utalentowany.

– A, to… – Dominik wzruszył ramionami, ale widać było, że dał się zaskoczyć. – To był mój obiad – wymyślił na szybko.

– Oczywiście. – Wojtek pokiwał głową. – I też zamówiłeś dokładnie, czekaj… „Jagnięcina z warzywami w sosie gorgonzola” – przeczytał na dołączonej do zamówienia karteczce. – I to dwie porcje, więc wychodzi na to, że przede mną miałeś jakiegoś innego gościa…

Dominik westchnął.

– No dobra, niech ci będzie. Nie umiem gotować – przyznał w końcu.

– Ciekawe, o czym jeszcze kłamałeś. – Wojtek zmarszczył brwi i skrzyżował ręce, choć tak naprawdę nie był zły. To było nawet miłe, że Dominik tak kombinował, żeby wyszło jak najlepiej. Choć jak dla niego równie dobrze mógł od razu powiedzieć, że kuchnię ma tylko dla ozdoby i zamówić pizzę – wieczór i tak skończyłby się w sypialni.

– Na pewno nie o tym, że jestem świetnym kochankiem. – Dominik podszedł bliżej i przyciągnął go do siebie, zabierając mu jednocześnie z ręki papierową torbę po jedzeniu na wynos, którą rzucił byle gdzie na podłogę. – Chyba tu się ze mną zgodzisz, co? – szepnął mu do ucha, ogrzewając je ciepłym oddechem. Z satysfakcją zauważył gęsią skórkę na szyi Wojtka. Uśmiechnął się i przesunął po niej językiem, powodując ciche westchnięcie.

– Musze iść. – Wojtek niechętnie odsunął się od niego. Po chwili zerknął na zegarek i aż podskoczył, widząc, że jest za piętnaście ósma. – Cholera, no i przez ciebie nie zdążę! – Rzucił się w stronę przedpokoju. Stąd autobus jedzie w okolice szkoły około dwudziestu minut. Dzisiaj koniecznie będzie musiał zrobić ten przegląd samochodu.

Ubrał już buty i zakładał kurtkę, gdy poczuł pociągnięcie za kaptur.

– Czekaj, przecież cię zawiozę – powiedział Dominik, zapinając rozporek spodni, które zdążył już założyć i wciągając koszulkę. Zdjął z wieszaka grubą bluzę z kapturem i chwycił ze stolika kluczyki do samochodu.

Do Dominika już dwa razy ktoś próbował się dodzwonić, ale jako że prowadził samochód, nie mógł odebrać. Dopiero kiedy wjechał na parking szkolny, a spóźniony już nieco Wojtek rzucił tylko „cześć” i pobiegł do szkoły, sprawdził telefon. Dzwonili, o dziwo, z sekretariatu. Uznał, że skoro już tu jest, sprawdzi osobiście, o co chodzi.

Sekretarka, nieco zaskoczona jego widokiem, od razu wskazała drzwi gabinetu dyrektora.

Zapukał i po krótkim „proszę”, wszedł do środka. Jednak tego, co – a konkretniej kogo – zobaczył w środku, nie spodziewał się. Anita. Siedziała naprzeciwko biurka i miała niezbyt zadowoloną minę.

– Panie, dyrektorze? – Dominik spojrzał to na niego, to na nią.

– Siadaj. – Sławomir Inek wskazał mu drugie krzesło. – Właśnie zostałem poinformowany, że wczoraj miała miejsce nieciekawa sytuacja, która ma związek z naszą uczennicą i tobą. Możesz mi wyjaśnić, dlaczego tego nie zgłosiłeś?

Dominik odwrócił głowę i spojrzał na Anitę, ale ta tylko wzruszyła ramionami. Wyglądała, jakby była na niego obrażona za wczoraj. Najwyraźniej, gdy w niezbyt przyjemny sposób odrzucił jej zaloty, postanowiła się odegrać. Eh…. Jak on nie znosił takich kobiet.

– Przepraszała i obiecała, że nigdy więcej tego nie zrobi – wyjaśnił, choć najchętniej by powiedział: „obiecała, że się w końcu odczepi”. – Więc ten jeden raz jej odpuściłem.

– Dominik, nie uważasz, że ja tu jestem od decydowania o takich sprawach? – Dyrektor bawił się długopisem, co rusz pstrykając kciukiem włącznik. Miał taki nawyk, który co niektórych doprowadzał do szału. To klikanie było strasznie irytujące.

Zanim Dominik zdążył odpowiedzieć, rozległo się pukanie do drzwi, a po chwili do gabinetu weszła sekretarka, trzymając w rękach jakieś plany. Ponoć miała z tym jakiś problem, więc dyrektor poprosił, żeby poczekali chwilę i wyszedł.

– Anita, co ty odwalasz? – Dominik zmarszczył brwi, odwracając się w jej stronę. – Chcesz się na mnie odegrać, bo się z tobą nie umówiłem? Nie uważasz, że to dziecinne?

– Nie pochlebiaj sobie – prychnęła Anita. – A dziecinnie to się zachowała twoja uczennica, której tak bronisz. A niby zgrywa taką dorosłą.

– Wcale jej nie bronię. Tłumaczyłem ci przecież, że chce uniknąć…

– A może ona ci się podoba, co? – ciągnęła Anita. – Może ta gówniara niczego sobie nie wymyśliła i… – zamilkła, gdy zobaczyła zimny wzrok Dominika. Dotarło do niej, że przesadziła. – Słuchaj…

– Nic już lepiej nie mów – przerwał jej wręcz lodowatym tonem. – Zrobiłaś swoje, Dagmara poniesie konsekwencje, a o to właśnie ci chodziło – uciął temat.

– Dominik, przepraszam. – Anita chwyciła jego rękę. – Po prostu wczoraj przemyślałam to wszystko i doszłam do wniosku, że jeżeli tego nie zgłoszę, ona się od nas nie odczepi. Wiesz jakie są…

– Nas? – Dominik wyrwał dłoń z uścisku. – Nie ma żadnych nas. Nigdy nie było i nigdy nie będzie – powiedział dosadnie.

Był na nią wściekły. Jak trzydziestoletnia – wydawało się inteligentna – kobieta, może robić takie insynuacje? Zawsze trzymał swoje uczennice na dystans, bo dobrze wiedział, jakich mogą narobić kłopotów. Nigdy nie dał żadnej z nich nawet cienia nadziei, że się nią zainteresuje.

– A wtedy, w pubie? Postawiłeś mi trzy drinki. – Anita, do której dotarło, że przez tak głupi tekst mogła zmarnować swoją szansę, starała się zmienić temat i załagodzić całą sprawę. – Przecież widziałam, jak na mnie patrzyłeś, nie jestem ślepa – uśmiechnęła się lekko. Co prawda wzrok Dominika był teraz zimny i odpychający, ale była pewna, że jest po prostu zły za to, co powiedziała. Wtedy, w pubie, on wydawał się być taki… Oczy mu błyszczały, a przecież wcale nie wypił aż tak dużo, był miły, kilka razy dotknął jej ramienia. Wyglądał, jakby dobrze się bawił, jakby… na coś czekał. Tylko później, kiedy wyszli na chwilę przed budynek się przewietrzyć i chciała go pocałować, czar prysł. Dominik odsunął ją od siebie i powiedział, że powinna już wracać. Była wściekła, ale uniosła się honorem i zostawiła go samego. Kiedy ochłonęła, zdała sobie sprawę, że to był błąd, bo Dominik gdzieś zniknął i nie widziała go już tego wieczora. A szkoda, bo mogli spędzić tamtą noc razem.

– Najwyraźniej jednak jesteś. – Dominik miał już dość tej dyskusji. – A jak już koniecznie musisz wiedzieć, to chciałem po prostu kogoś sprowokować.

Anita uniosła brwi w niedowierzaniu i chciała coś odpowiedzieć, ale w tym momencie drzwi się otworzyły i do gabinetu wrócił dyrektor.

Kiedy zabrzmiał dzwonek na przerwę, Anita podniosła się z krzesła. Trochę zeszło na wyjaśnianiu całej sytuacji, bo sekretarka przerywała im jeszcze dwa razy, ale tym razem załatwiali wszystko w gabinecie, więc nie miała okazji do rozmowy sam na sam z Dominikiem. Co to, do cholery, w ogóle znaczyło, że chciał kogoś sprowokować. Kogo? I do czego?

– Panie dyrektorze, ja musze wracać na swoje lekcje – wyjaśniła. – Liczę, że ta uczennica zostanie ukarana – powiedziała, zakładając swój czerwony płaszcz, który wcześniej wisiał na oparciu krzesła. Miała nadzieję, że Dominik wyjdzie razem z nią i dokończą rozmowę.

– Oczywiście. – Sławomir Inek pokiwał głową. – Sprawdzałem jej plan lekcji, zaraz powinna przyjść do szkoły – wyjaśnił i poprosił Dominika, żeby jeszcze został.

Był trochę roztargniony, bo miał teraz dużo ważniejsze sprawy na głowie, związane z budową nowej hali sportowej, ale nie mógł tego zostawić. To nie było pierwsze przewinienie Dagmary Janickiej. Owszem, Anita Jończyk nie była nauczycielką w ich szkole, ale zaniepokoiło go też co innego. Fakt, że uczennica obraża starszą od siebie kobietę, nauczycielkę, w przypływie zazdrości o ich wuefistę, stanowił podstawy, żeby się tą sprawą zainteresować. Dobrze wiedział, jakie Dominik Nowacki ma w szkole powodzenie, zwłaszcza wśród uczennic, ale do tej pory żadna się nie zachowywała w tak karygodny sposób.

Chwilę po tym, jak wyszła Anita, rozległo się pukanie do drzwi i do gabinetu weszła Dagmara. Wydawała się być zaskoczona tym, że została wezwana, ale gdy zobaczyła Dominika, jej oczy najpierw zabłysły z podekscytowania, ale potem równie szybko spochmurniały, gdy dostrzegła spojrzenie dyrektora. Zmarszczyła brwi i zacisnęła.

– Dagmara, usiądź. – Sławomir Inek wskazał jej krzesło, a kiedy już je zajęła, westchnął ciężko. – Możesz mi wyjaśnić, co miało znaczyć twoje wczorajsze zachowanie przed budynkiem liceum?

Dagmara przymknęła oczy i oblizała usta, bo zaschło jej w gardle. Dlaczego? Jak to? Rzuciła Dominikowi pełne wyrzutu spojrzenie. Przecież mu obiecała, że przeprosi tą starą krowę i to zrobiła, choć ta głupia Żyleta wcale na to nie zasługiwała. Dlaczego w takim razie na nią doniósł? Zaczęła ogarniać ją złość, bo przecież wczoraj, kiedy dała słowo, że to był ostatni taki wybryk, dał jej do zrozumienia, że nic nie powie!

– Bo… – powiedziała, czując żal, zawód i rozczarowanie. Od ponad roku była zakochana w Dominiku. Próbowała go poderwać na każdy możliwy sposób, ale mimo że używała na każdej lekcji swojego wdzięku, nie reagował. Mimo że podczas lekcji wuefu często bywał niezbyt miły i kilka razy potraktował ją z góry, to jednak zawsze uważała, że co jak co, ale w razie czego, można na niego liczyć. W końcu zawsze to im próbowali wmówić na lekcjach wychowawczych. Więc skoro Dominik, poza tym, że był jej wymarzonym facetem, był także jej nauczycielem, myślała, że można mu ufać. Najwyraźniej bardzo się pomyliła. Zacisnęła ręce na oparciach krzesła. Przecież jak matka się dowie… I tak już miała przejebane za tą szesnastkę.  – Oszukałeś mnie! – spojrzała w końcu na Dominika ze złością, wstając z krzesła.

– Dagmara, siadaj – powiedział stanowczo dyrektor. –  Możesz wyjaśnić, co masz na myśli? Czy twój nauczyciel zachował się w stosunku do ciebie nieodpowiednio? – zapytał, ale nie odpowiedziała, pokiwała tylko lekko głową. Cały czas zaciskała ręce na poręczach. – W takim razie muszę wezwać twoich rodziców – stwierdził. Ta sprawa nie wyglądała zbyt dobrze. Nigdy sprawy tego typu nie wyglądały zbyt dobrze.

– Nie no jasne, może jeszcze mnie o gwałt oskarż! – Dominik nie wytrzymał. – Przecież to teraz takie na czasie.

– Dominik! – rzucił ostrzegawczo Sławomir Inek. – Przyjadą rodzice, będziemy rozmawiać.

– Nie, proszę, ja… – zaczęła Dagmara, ale dyrektor już podniósł słuchawkę. Miała nadzieję, że matka jest zajęta, że nie odbierze, bo czekał dłuższą chwilę, ale w końcu w słuchawce rozległ się kobiecy głos.

– Pani Janicka? Dzień dobry, z tej strony Sławomir Inek. Czy mogła by pani przyjechać do szkoły? – zapytał. – Tak, to ważne, chodzi o pani córkę – wyjaśnił i zawiesił głos, czekając na odpowiedź. Zauważył, że Dagmara lekko pobladła. – Dziękuję, w takim razie czekam.

Najpierw przyjechała matka Dagmary, która zaczęła na nią krzyczeć, potem dołączył jeszcze jej ojciec. Dagmara nadal się nie odezwała, więc musiał wyjaśnić wszystko sam. Wszystko łącznie z tym, jak zachowywała się od początku roku szkolnego. Nie miał na to najmniejszej ochoty, ale w obliczu takiej sytuacji musiał, bo ojciec adwokat już groził mu pozwem, choć chyba sam nie wiedział za co. W końcu kiedy, matka z ojcem zaczęli się kłócić już między sobą, wyrzucając sobie błędy wychowawcze i brak zainteresowania ojca problemami córki, i nie pomagały nawet interwencje dyrektora, Dagmara nie wytrzymała i wykrzyczała, że ma już dość ich kłótni i że Dominik nigdy nic jej nie zrobił. Że się zakochała, a on nie zwracał na nią uwagi i dlatego wściekła się, gdy go zobaczyła „z tą krową”.

Kiedy wychodziła razem z rodzicami, rzuciła mu jeszcze pochmurne i pełne wyrzutu spojrzenie.

Dominik, który też miał już wszystkiego dość, pożegnał się i spojrzał na zegarek. Właśnie trwała trzecia lekcja. Miał iść do samochodu, ale coś mu się przypomniało. I to coś poprawiło mu humor.

*

Wojtek właśnie zrobił sobie kawę i zaczął przeglądać gazetę, którą jakiś nauczyciel zostawił na stole. Właśnie zaczynała się trzecia lekcja, na której miał okienko. Wcześniej chciał ubrać kurtkę i pójść po swoją ulubioną Latte, ale wicedyrektorka poprosiła go, żeby został, bo spodziewali się nowego księdza, mającego nauczać religii.

To stanowisko, z tego co słyszał od innych, było ponoć pechowe. Opowiadali, że wcześniej przewinęło się już kilku księży i katechetek, ale nigdy nie zostawali na dłużej.

Kiedy on w zeszłym roku był tu na stażu, religii uczyła młoda zakonnica, którą parę razy złapał na tym, jak odrobinę dłużej zawieszała wzrok na Dominiku. Parsknął na to wspomnienie. Ciekawe, czy wtedy rozważała swoje powołanie. W tym roku uczyć tu zaczął ksiądz w średnim wieku, i mimo swojej awersji do kościoła, jego akurat Wojtek lubił. Było z nim o czym pogadać, nawet pożartować na tematy kontrowersyjne i w ogóle wzbudzał sympatię. I nawet nie był jakąś straszną męczybułą, próbującą go nawracać na wiarę, choć kilka razy zaczynał temat, ale zawsze, widząc minę Wojtka, kiwał głową i zaczynał mówić o czymś innym. W zeszłym tygodniu podobno odesłano go na inną parafię i ktoś miał go zastąpić. Wojtek często żartował z Leną, że to jak ze stanowiskiem nauczyciela Obrony przed Czarną Magią w Hogwarcie i że w sumie Snape też chodził w czarnych sukienkach.

Przewertował gazetę i w końcu znalazł sobie artykuł, który go zainteresował. O reformie edukacji. Zaczął czytać, ale ledwo zdążył przebrnąć przez kilka pierwszych akapitów, stanowiących jakiś polityczny bełkot, gdy drzwi do pokoju nauczycielskiego otworzyły się.

– Szczęść Boże – powiedział starszy, gruby ksiądz, zdejmując płaszcz. Już na pierwszy rzut oka nie wydawał się zbyt sympatyczny. Miał spuchniętą, nalaną twarz i rozbiegane małe oczy. W tym momencie to wrażenie potęgowała niezadowolona mina, gdy okazało się, że wszystkie wieszaki były zajęte.

– Dzień dobry – odpowiedział Wojtek, zamykając gazetę i wstając z miejsca. I tak artykuł był beznadziejny, miał nawet kilka błędów stylistycznych. Chciał podać rękę i się przedstawić, ale mężczyzna spojrzał na niego jakby z lekkim oburzeniem.

– Młody człowieku, jestem kapłanem – powiedział, akcentując słowo „kapłanem”.

 Wojtek uniósł brwi w niezrozumieniu. Przecież tego nie dało się nie zauważyć, choćby ze względu na sutannę i koloratkę.

– Odpowiada się: „Szczęść Boże” – wyjaśnił ksiądz takim tonem, jakby Wojtek był niedorozwinięty umysłowo. Przewiesił płaszcz przez oparcie krzesła i położył na stole teczkę.

– Jestem ateistą. – Wojtek wzruszył ramionami i odpuścił sobie jakiekolwiek formy poznania się. Sięgnął po klucz do szafki na rzeczy osobiste, który zostawiła wicedyrektorka, wyjaśnił pokrótce, gdzie co jest i usiadł z powrotem przy stoliku.

– Co się z tym światem dzieje. – Ksiądz pokręcił głową, patrząc przez chwilę zdegustowany w okno, więc Wojtek nie miał pojęcia, czy mówi to do niego, czy sam do siebie. – Gdzie się podziały te wartości moralne? Zamiast nich teraz same protesty w obronie kobiet zabijających własne dzieci, plucie na kościół i akceptacja mężczyzn całujących się na paradach – zacmokał z niesmakiem.

Wojtek miał ochotę odpowiedzieć, że o te wartości moralne powinien w pierwszej kolejności zapytać swoich kolegów po fachu, którzy też woleli mężczyzn, tyle że tych dużo młodszych, jednak się powstrzymał. Ten ksiądz był z gatunku zawziętych i oburzających się o każde złe słowo na kościół. Wojtek nie miał ochoty teraz na ten temat dyskutować i po tak fantastycznej nocy psuć sobie humoru.

Ksiądz schował do szafki kilka rzeczy z teczki i zabrał klucz. Już zamierzał złapać za klamkę, gdyż drzwi otworzyły się.

– Dzień dobry – Wojtek usłyszał znajomy głos i uniósł głowę, omal nie parskając śmiechem.

– Szczęść Boże! – odpowiedział ksiądz twardym, sugerującym wiele tonem, po czym mamrocząc coś pod nosem, wyminął stojącego mu na drodze Dominika i wyszedł z pokoju nauczycielskiego.

– Co ty tutaj robisz? – Wojtek podszedł, nie mogąc ukryć uśmiechu. Przed chwilą myślał, żeby napisać do niego, a on się zjawił osobiście.

– Wiedziałem, że usychasz z tęsknoty, a skoro masz okienko, to wpadłem na genialny pomysł, że możemy dokończyć to, co zaczęliśmy rano. – Dominik uśmiechał się sugestywnie, łapiąc Wojtka za pośladki. – Co ty na to? Jakbym tak cię wziął na tym stole…

– Przestań, ktoś nas może zobaczyć – Wojtek chciał się odsunąć, ale Dominik złapał go i oparł o drzwi. Teraz nawet, gdyby ktoś chciał wejść, zdążyliby się od siebie odsunąć. Musiał sobie jakoś poprawić nastrój.

– Trochę dreszczyku emocji nigdy nie zaszkodzi… – mruknął cicho i pocałował go. – To co?

– Jesteś walnięty. – Wojtek pokręcił głową rozbawiony.

– To może chociaż lodzik? – zapytał z udawaną nadzieją w głosie Dominik, patrząc takim wzrokiem, że Wojtek nie mógł się nie roześmiać. – Też nie? Eh, nie umiesz się bawić.

– Mam ci przypomnieć, jak się skończyła ostatnia zabawa tutaj? – Wojtek poczuł przyjemne mrowienie na wspomnienie sytuacji zaraz przed tym, gdy urwała się spłuczka. I pomyśleć, że jeszcze niedawno tak się za to złościł. – Mieliśmy wtedy małą powódź na korytarzu.

– Oj, nie dramatyzuj. – Dominik wsunął mu ręce pod koszulę, gładząc ciepłą skórę. – To tylko trochę wody. Lepsze to niż wpadka na przykład w sali od informatyki, tam zawsze istnieje ryzyko jakiejś włączonej kamerki w komputerze. O, albo w tym składziku na tyłach biologicznej. Stara Matysiakowa to by sobie jeszcze krzesło przysunęła, żeby popodglądać  przez dziurkę od klucza. To dużo bardziej ekscytujące niż telenowele.

– Nie wiedziałem, że oglądasz telenowele – powiedział Wojtek, a jego niebieskie oczy błysnęły przekornie. – To już wiem, skąd te twoje głupie pomysły – dodał i pokiwał ze zrozumieniem głową, za co zaraz został mocno uszczypnięty.  

– Moje pomysły nigdy nie są głupie – stwierdził Dominik. – W ogóle, co to był za klecha? – zmienił temat.

– Będzie uczył religii. I nas umoralniał – parsknął Wojtek. – Jak powiedziałem, że jestem ateistą, zaczął gadać o braku zasad moralnych, aborcji i całujących się publicznie gejach.

– Ciekawe, co by w takim razie powiedział, gdyby zobaczył, jak cię trzymam za tyłek. – Dominik uniósł kąciki ust i znów przesunął ręce na pośladki Wojtka.

Wojtek tylko coś mruknął, ale się nie odsunął. Od kilku dni był tak beznadziejnie zadurzony w Dominiku, że chciał mieć go cały czas przy sobie. Rozmawiać z nim, całować go i po prostu czuć jego obecność. Wiedział, że powinien się jakoś opanować, ale nie potrafił. Nawet nie chciał myśleć, co by było, gdyby Dominik nagle zmienił zdanie. Jak by sobie z tym poradził… Westchnął i chwycił go za włosy, całując tak mocno, jakby chciał tym dać wyraz wszystkiemu, co się przez ostatni czas działo w jego głowie.