Zbieg okoliczności - rozdział 6

Dziękuję za komentarze :)  Zapraszam na rozdział 6.

Wojtek przyszedł do szkoły w niezbyt dobrym humorze. W nocy zdecydowanie się nie wyspał. A nie wyspał się przez coś, co mu się śniło. Coś, a raczej ktoś. I to w takiej sytuacji, że… Omal nie zderzył się z wychodzącym z pokoju nauczycielskiego historykiem, bo na uszach miał słuchawki i w zamyśleniu nie zauważył, jak otwierają się drzwi. Przeprosił i wszedł do środka. Było jeszcze dość wcześnie, więc siedziało tu tylko kilka osób, w tym Lena. Wojtek zdjął słuchawki, przywitał się i odwiesił kurtkę. Dopiero wtedy dostrzegł, że naprzeciwko Leny, po drugiej stronie szerokiego stołu, siedzi Dominik. Aż mu się gorąco zrobiło i poczuł, jak jego twarz pokrywają rumieńce. Miał ochotę poszukać sobie innego miejsca, ale nie mógł przecież zignorować przyjaciółki. Cholera, dlaczego musiał natknąć się na niego z samego rana i to jeszcze po tym wszystkim, co się ostatnio działo?! Zrezygnowany podszedł i usiadł obok Leny. Starał się nie patrzeć na Dominika, mimo iż on zdawał się i tak nie zwracać na niego uwagi. Jedną ręką podpierał głowę, a drugą coś tam pisał w jakiejś tabelce. Ależ on jest cholernie przystojny – przeszło przez myśl Wojtkowi, a zaraz potem poczuł nieprzyjemny skurcz w żołądku. Aż mu się odechciało kawy, którą jeszcze przed chwilą miał zamiar sobie zrobić.

– A ty co takie czerwony? – Lena spojrzała na niego znad kubka z herbatą.

– Zgrzałem się trochę. – Wojtek udał że szuka czegoś w torbie, bo poczuł, że jego rumieńce przybrały jeszcze dojrzalszej barwy. Miał irracjonalne wrażenie, że Dominik zaraz wszystkiego, ale to absolutnie wszystkiego się domyśli, łącznie z tym, co robił pod prysznicem, i go publicznie wyśmieje.

– Czego tam słuchasz? – Lena zabrał jedną z słuchawek wiszących na jego szyi i przytknęła do ucha. Nie zdążył jeszcze wyłączyć odtwarzacza. – Metal? Od kiedy ty słuchasz metalu? – Spojrzała autentycznie zdziwiona. – Niech zgadnę, to przez Michała, co?

Dominik lekko uniósł głowę, ale po chwili znów skupił się na notatkach, nie wykazując swoją postawą nawet cienia zainteresowania ich rozmową.

– Po prostu niezła muzyka – stwierdził Wojtek, nie bardzo wiedząc, jak ma się zachować. Po tym, jakie Dominik robił ostatnio sugestie, nie chciał gadać przy nim o Michale.

– To dlatego twoja mama mówiła, że musi sobie kupić zatyczki do uszu, bo już z wami nie wytrzymuje – zaśmiała się Lena. Ostatnio, kiedy była u niego w domu, nie bardzo wiedziała, o co pani Nowackiej chodziło, a sam Wojtek wydawał się być wtedy jakby trochę nieobecny. Przez weekend dużo o nim myślała. O jego orientacji seksualnej, do której w końcu sam się przyznał. Dopuszczenie do świadomości myśli, że jest gejem, na pewno trochę skomplikowało mu życie, choć starał się tego nie okazywać. Wiedziała, że jest na tyle nieśmiały, że będzie miał spory problem ze znalezieniem sobie kogoś. O ile w ogóle się odważy na taki krok.

– O, dobrze, że was widzę. – Do pokoju nauczycielskiego właśnie weszła Ania Dorocińska z jakąś podkładką w ręku. – Musze dzisiaj potwierdzić, ile osób jedzie – powiedziała, podchodząc do nich i sprawdzając nazwiska na liście. – Ty, Lena, jak widzę, już zapłaciłaś. Wojtek, co z tobą?

Wojtek sięgnął do torby po portfel. Zupełnie o tym zapomniał. Z okazji Dnia Nauczyciela ich szkoła, razem z Liceum nr 2, znajdującym się po drugiej strony ulicy, organizowała wyjazd w góry. Już dawno się zapisał, ale zapomniał wpłacić składkę.

– Okej, odhaczam cię – powiedziała Dorotka, biorąc pieniądze i chowając do saszetki. – A ty, Dominik? Na pewno nie chcesz jechać? Wcześniej mówiłeś…

– Nie, na pewno. Mam dużo rzeczy do pozałatwiania w weekend, nie dam rady. – Dominik pokręcił głową, starając się być przekonujący. Tak naprawdę wcale nie miał nic do roboty, po prostu zwyczajnie stracił ochotę na ten wyjazd i już tydzień temu powiedział, że rezygnuje. Co prawda miał dobry kontakt z nauczycielami, no może poza przemądrzałym matematykiem, któremu wydawało się, że pozjadał wszystkie rozumy, ale też z nikim jakoś szczególnie się nie przyjaźnił. I jeszcze ta sprawa z Wojtkiem. Dominik nie miał ochoty przebywać z nim dłużej, niż to było konieczne. Przynajmniej przez najbliższy czas.

– Naprawdę nie jedziesz? – odezwała się niespodziewanie Lena. Wojtek wyczuwał w jej głosie nutkę zawodu, ale chyba nikt inny tego nie zauważył. – Każdemu przyda się taki odpoczynek od tego krzyku na korytarzach.

– Lenka, no coś ty, przecież ty uwielbiasz dzieci. – Wojtek zaśmiał się trochę nerwowo. Wcześniej nie miał pojęcia, że Dominik zrezygnował z wyjazdu. Gdyby byli tam razem, może odważyłby się z nim porozmawiać i… Nie, do cholery. Przecież miał wybić go sobie z głowy! Kurwa! – ostatnie słowo musiał wypowiedzieć na głos, bo wszyscy zwrócił wzrok w jego stronę.

– Wojtek? – Lena zamrugała oczami i poprawiła swoje duże okulary. Nawet Dominik spojrzał na niego zdziwiony. Pierwszy raz słyszał z jego ust takie przekleństwo. Oczywiście epitetów typu kretyn czy idiota już się nasłuchał, ale sam go wtedy prowokował, więc to było zupełnie coś innego niż rzucanie „kurwami” bez powodu.

– Nie, sorki, coś mi się przypomniało, nieważne. – Wojtek wbrew sobie zrobił się cały czerwony. Był na siebie wściekły. Przez te głupie myśli, fantazje i sny, zaczynał się zachowywać po prostu dziwnie, a jego reakcje były niemal absurdalne. Ciekawe, co by Lena powiedziała, gdyby się przyznał, że śnił mu się dzisiaj seks z Dominikiem, już nie mówiąc o tym, że wcześniej, fantazjując o nim, miał orgazm pod prysznicem, a jeszcze wcześniej ten idiota zrobił mu dobrze w toalecie. Tak w ogóle już sama kolejność tych zdarzeń była absurdalna. Nie powinny być najpierw uświadamiające sny, potem fantazje pod prysznicem, a na końcu dopiero urzeczywistnianie tych wizji? Nie, jeszcze inaczej! Przecież Dominik nawet nie próbował go pocałować! Czy nie od tego powinien w ogóle zacząć, jeżeli chciał… Spojrzał na niego dyskretnie. Właśnie upił łyk kawy i oblizał usta… Nie, naprawdę chyba powinien stąd wyjść. Tak, tak będzie najlepiej.

– Ja musze już … – Wstał, zabierając swoją torbę. – Do klasy… – wyjaśnił nieskładnie.

– Ja też powinnam już iść, muszę jeszcze zadzwonić do paru osób. Dominik, jakbyś zmienił zdanie, masz czas do końca dnia, wysyłam maila dopiero około dwudziestej. – Dorotka zapięła saszetkę i zabrała ze stołu swoją podkładkę z listą osób.

Pożegnała się z innymi, a kiedy oboje już wyszli z pokoju nauczycielskiego i zamknęły się za nimi drzwi, przytrzymała Wojtka za rękaw.

– Wojtek, ty wiesz, co się dzieje z Dominikiem? – zapytała wprost. – Od tygodnia jest nie w humorze, nawet pogadać się z nim zwyczajnie nie da.

– Nie wiem… – Wojtek wzruszył ramionami. – Może to przez te nagrania w internecie? – zasugerował, choć sam, gdzieś tam w środku wiedział, że to nie o żaden głupi filmik chodzi. Zachowanie Dominika zmieniło się diametralnie od zeszłego poniedziałku, ale póki co myślał, że tylko w stosunku do niego.

– Nie, już z nim rozmawiałam na ten temat. Wojtek… – Dorotka przygryzła wargę. – Ja myślę, że to ma coś wspólnego z tobą – zmarszczyła lekko brwi i spojrzała na niego przenikliwie. Wojtek poczuł gwałtowne uderzenie gorąca, a serce zaczęło mu bić, jakby zaraz miał zejść na zawał. A był przecież za młody na zawał. Zdecydowanie za młody! Chyba… Tak naprawdę były różne dziwne przypadki medyczne, oglądał nawet taki program na Discovery… O czym to Dorotka mówiła? Że to ma coś wspólnego z nim? Czy ona coś wiedziała? Może Dominik coś jej powiedział? A może sama się domyśliła? A może… Spojrzał na nią spanikowany. Pani magister Anna Dorocińska, niższa od niego o głowę drobna blondynka, budziła teraz jego autentyczne przerażenie.

– Nie, nie sądzę – wydusił słabo. – Wiesz, bo ja już musze iść na lekcję – skłamał, kurczowo ściskając w rękach dziennik. Zbyt kurczowo, żeby mogła tego nie zauważyć.

– Poczekaj… – chciała jeszcze coś dodać, ale Wojtek machnął tylko ręką i ruszył na schody, przeskakując po dwa stopnie naraz. Widać było jego pospiech i zdenerwowanie. Czyżby więc miała rację? Już w zeszłym roku zaczęła mieć pewne podejrzenia. Zdążyła wtedy całkiem nieźle poznać Dominika, o ile w jego przypadku w ogóle można było użyć tego stwierdzenia, bo nie lubił mówić o sobie, ale przez ten czas, który spędzali w kantorku czy na sali gimnastycznej, udało jej się parę rzeczy z niego wyciągnąć. Rozmawiali na różne tematy i gdy kiedyś zasugerowała, że Wojtek i Lena stanowią ładną parę, Dominik bardzo dziwnie zareagował. Potem poruszyła tę kwestię jeszcze kilka razy i reakcja zawsze była taka sama. Dominik się irytował. Zastanawiała się, o które z nich może mu chodzić. Dzisiaj już wiedziała, że o Wojtka, bo przez ostatni tydzień wkurzał się nawet na sam dźwięk jego imienia. I choć tak naprawdę nie wiedziała, o co im poszło, to jedna, dość jeszcze niepewna myśl, chodziła jej po głowie. Jednak w tej kwestii wolała być ostrożna.

Wojtek do końca dnia nie potrafił skupić się na lekcjach. Ostatnią godzinę miał ze swoją czwartą B, omawiali właśnie „Opowiadania z Doliny Muminków”, więc na szybko wymyślił im zadanie – mieli opisać swojego ulubionego bohatera. Sam w tym czasie zyskał chwilę, żeby zająć się uzupełnianiem tematów w dzienniku, ale kiedy w ciągu kilku minut pomylił się już drugi raz, uznał, że to nie ma sensu i zrobi to kiedy indziej. Rozejrzał się po klasie. Iza, która, tak jak się spodziewał, została gospodarzem klasy, zapisała już prawie całą kartkę. Była naprawdę bardzo ambitna i zawsze starała się najlepiej jak mogła, co było widać po jej ocenach, ale akurat talentu do opisów nie miała. Były poprawne, ale nie było w nich nic poza suchymi faktami. Co innego Mateusz, chłopak z irokezem. Jego wypracowania wyróżniały się na tle pozostałych. Niestety, z częścią merytoryczną było dużo gorzej. Nie chciało mu się uczyć i już jako dziesięciolatek miał dość lekceważące podejście do różnych rzeczy. Na pierwszym zebraniu będzie musiał porozmawiać z jego rodzicami. Ciekawe, jak Dominik radzi sobie ze swoją klasą… Dominik… Cholera, żaden Dominik! Teraz jest lekcja!

– Dobrze, kończymy. – Wstał i zwrócił się do klasy. – Kto chce zacząć?

– Ja! – zgłosił się Kuba, chłopak w lekko przydługich włosach, który siedział z Mateuszem w ławce.

– Chodź na środek. Kto jest twoją ulubioną postacią? – Wojtek oparł się o biurko, patrząc na swojego ucznia, który wstał z krzesła i podszedł w stronę tablicy.

– Buka.

Oczywiście, jak się okazało, Kuba lektury nie przeczytał, opierał się wyłącznie na bajce, przez co mówił o wydarzeniach, które w tej części książki wcale nie były opisane. Podobnie było z resztą klasy, tylko kilka osób znało faktyczną treść. Każdy uznał, że skoro oglądał Muminki, to już nie trzeba czytać. Wojtek w końcu machnął na to ręką. Już chyba wiedział, która lektura pójdzie na drugi ogień. Ją na pewno każdy przeczyta, o ile już nie przeczytał: „Harry Potter i Kamień Filozoficzny”.

Przez cały następny dzień, podczas każdej przerwy, Wojtek siedział w pokoju nauczycielskim jak na szpilkach. Z jednej strony nie chciał natknąć się na Dominika, bo znowu nie mógłby się skupić na niczym innym niż on, a z drugiej – po prostu czuł, że musi go zobaczyć. To naprawdę była ironia losu. Kiedy mógł go mieć – nie chciał, a kiedy stracił jego zainteresowanie – nagle zaczął chcieć. Takie zjawisko jakoś się nazywało, choć nie mógł sobie przypomnieć jak. Podczas studiów zajęcia z psychologii miał dość późnym wieczorem, poza tym trwały dwie godziny i piętnaście minut, więc przez znużenie trochę rzeczy mu umykało. Jak zresztą wszystkim z jego roku. Przed egzaminem musieli kompletować notatki, bo każdy miał w nich spore braki. Ale mniejsza o psychologię. Ważny był fakt, że przez cały dzień w ogóle Dominika nie widział, bo ani razu tu nie przyszedł. A to było frustrujące. Zarówno dla niego, jak i dla Leny, która, widząc jego dziwne zachowanie, co chwilę pytała, co się dzieje. Próbowała też wyciągnąć go po lekcjach na piwo, ale nie chciał iść. Bał się, że pod wpływem alkoholu zacznie być za bardzo rozmowny i wszystko się wyda. Najpierw musiał pogadać z Dominikiem. To nie mogło tak dłużej trwać. Wojtek wstał z krzesła i podszedł do tablicy korkowej, gdzie wisiały ich grafiki. Musiał się i upewnić, że jutro obaj mają okienko w tym samym czasie, że nic się nie zmieniło. Nie zmieniło się. Więc, w takim razie, jutro zdecydowanie z nim pogada! O ile w nocy nie zmieni zdania…

W środę zawsze miał siedem godzin lekcyjnych, w tym jedno okienko, dokładnie pośrodku. Zwykle spędzał ten czas na uzupełniana dziennika, sprawdzaniu kartkówek czy zadań domowych. Czasami chodził też na porządną kawę do pobliskiego bistro. Jednak dzisiaj nie miał zamiaru robić żadnej z tych rzeczy. Odetchnął głęboko parę razy, stojąc przed drzwiami kantorka wuefistów. Wcześniej przeszedł kilka kroków w tę i z powrotem po korytarzu, zbierając się na odwagę. Nie miał pojęcia, czy Dominik tam jest, nie miał pojęcia, co mu ogóle powiedzieć. Wszystkie myśli gdzieś uleciały, zostawiając w głowie kompletną pustkę. Poczuł nieprzyjemny skurcz w żołądku i kiedy w końcu chwycił za klamkę, zaczął modlić się w duchu, żeby jednak Dominika tam nie było…

Był. Leżał rozwalony na stercie materaców gimnastycznych i wyglądał, jakby kontemplował plamy na suficie. W rękach trzymał piłkę do kosza, którą czasami odbijał o ścianę. Zdawał się w ogóle go nie zauważyć.

Wojtek wszedł do środka i zamknął za sobą drzwi, przekręcając klucz w zamku.

– Możemy pogadać? – spytał niewyraźnie, podchodząc bliżej. Czuł okropną suchość w ustach, cud, że w ogóle był w stanie coś z siebie wydusić.

Dominik zerknął w jego stronę, ale nic nie odpowiedział. Nadal odbijał piłkę o ścianę i dopiero widząc, że ten nie zamierza wyjść, podniósł się i usiadł po turecku, kładąc piłkę między nogami i opierając o nią brodę.

– A o czym ja mam z tobą rozmawiać, co? – spytał po chwili, wpatrując się intensywnie w Wojtka, który wydawał się być trochę niepewny, stojąc tak naprzeciwko niego i nie wiedząc, co ma zrobić z rękami. Było widać, że się denerwuje.

– Dlaczego mnie ignorujesz? – zapytał Wojtek, przełykając ciężko ślinę. Jego głos nadal był stłumiony przez suchość gardła i ten znienawidzony ucisk w żołądku.

– A jak ci się wydaje? – Dominik nie zamierzał go oszczędzać. Niecałe dwa tygodnie temu zadał mu podobne pytanie. I taką właśnie otrzymał wtedy odpowiedź. Dlatego teraz odpłacał mu tym samym.

– Chcę ci coś powiedzieć… – wydusił po chwili milczenia Wojtek, choć tak naprawdę nie miał jeszcze pojęcia, co konkretnie. Jemu, poloniście, brakowało w tym momencie słów, żeby stworzyć jakąkolwiek sensowną wypowiedź.

– To mów. – Dominik wstał, odrzucając piłkę na bok, i podszedł do niego. Czekał, obserwując go w milczeniu, aż w końcu, zniecierpliwiony przedłużającą się ciszą, ruszył w stronę drzwi. – Jak już będziesz wiedział, co masz do powiedzenia, to…

– Nie, czekaj! – Wojtek chwycił go za przegub ręki. – Czekaj… – Zamknął oczy, licząc w myślach do dziesięciu, a potem po prostu go pocałował. Szybko, na oślep i w rezultacie wyszło tak niezdarnie, jakby robił to pierwszy raz. Odsunął się zażenowany. No cóż, nigdy wcześniej nie całował faceta. Z dziewczynami było inaczej, wtedy wiedział, jak ma się zachować, a teraz… Nie dość, że to był inny mężczyzna, to jeszcze właśnie Dominik. Ten Dominik, który swego czasu tak mu działał na nerwy i psuł ciśnienie swoim ciągłym dogadywaniem i złośliwymi uśmieszkami. – No, to tego… – Odwrócił się w stronę wyjścia z zamiarem ucieczki. Wolał oszczędzić sobie uszczypliwego komentarza, którym, jak sądził, na pewno zaraz zostanie uraczony. – Muszę iść i …

Nie zdążył dokończyć, bo Dominik lekko pchnął go na jedną z drabinek przymocowanych do ściany i przyblokował ręce. Wojtek poczuł nagłe uderzenie gorąca i jednocześnie przyjemne mrowienie w brzuchu, mając przed sobą jego twarz, te czarne oczy, wpatrujące się w niego w jakiś taki sposób, iż miał wrażenie, że serce zaczyna bić mu w zawrotnym tempie. Przełknął ciężko. Domyślał się, co zaraz nastąpi, a przynajmniej miał taką nadzieję, dlatego bezwiednie oblizał usta, które znów, przez przyśpieszony, zdecydowanie zbyt nerwowy oddech, wydawały mu się zbyt suche. Dominik uśmiechnął się na ten widok, ale już wcale nie kpiąco, nie złośliwie. A potem go pocałował. Wojtek aż przymknął oczy, czując jego wargi na swoich. Były bardzo miękkie i bardzo przyjemne w dotyku, ale w zupełnie inny sposób, niż miał do tej pory okazję przekonać się w kontaktach z dziewczynami. Tamte pocałunki, w porównaniu do tego, były jakieś takie nijakie. Dominik był zdecydowany, wiedział czego chce, dlatego chwilę później odchylił mu lekko głowę, zmuszając tym samym do uchylenia ust, co zaraz bardzo sprawnie wykorzystał. Wojtek nie miał zamiaru się opierać. Nie miał zamiaru uciekać, bo w tej jednej chwili przekonał się, że nie będzie żadnych złośliwych uwag, żadnych wrednych komentarzy. Cięty zazwyczaj język Dominika dawał mu w tym momencie tyle przyjemności, że jedynym sensownym rozwiązaniem było po prostu poddać się temu. I z pasją oddawać pocałunki, przez które zaczynało mu się lekko kręcić w głowie. Dominik całował go tak, że co rusz dreszcz przyjemności przechodził wzdłuż jego kręgosłupa. Język ocierający się o język, zęby uderzające o zęby… Poczuł, że dłonie na jego nadgarstkach rozluźniają się, a chwilę później przesuwają się na plecy, wdzierając się pod koszulkę. Ten dotyk był tak elektryzujący, że Wojtek przez chwilę zapomniał, jak się oddycha. Miał wrażenie, że lekko zadrżały mu kolana, dlatego objął Dominika za szyję, nie do końca w tym momencie ufając własnym nogom. Dominik przycisnął go do siebie jeszcze mocniej. Wojtek czuł jego puls, czuł jego zapach i zaczynał czuć coś jeszcze… Podniecenie ogarniające całe jego ciało i kumulujące się między nogami. Jego zdrowy rozsądek chyba zrobił sobie wolne, bo zamiast myśleć o tym, że są w szkole, chciał więcej. Zresztą, jak miałby nie chcieć, skoro usta Dominika właśnie zsunęły się na szyję, zahaczając o wszystkie najwrażliwsze miejsca, tak, jakby była tam wyrysowana jakaś mapa. Aż westchnął, gdy poczuł dotyk warg za uchem. To był jeden z tych punktów, przez które tracił nad sobą kontrolę i Dominik najwyraźniej to wyczuł. I o ile już wcześniej udowodnił, jak zdolne miał palce, to teraz Wojtek przekonał się również, co potrafi jego język. Dominik nie kłamał, mówiąc, że potrafi sprawić mu prawdziwą przyjemność…

– Chcesz? – usłyszał szept przy uchu, jednocześnie czując dłonie na swoich biodrach. Palce gładziły skórę wzdłuż paska dżinsów, powodując, że tysiąc myśli przebiegało przez jego głowę w tę i z powrotem. Chciał, oczywiście, że chciał… Zerknął na drzwi. Były zamknięte, a klucz w zamku dawał pewność, że nikt tu nie wejdzie.

– Ja… – wydusił dokładnie w momencie, gdy rozległ się głośny dźwięk dzwonka. Drgnął gwałtownie. Co? Przerwa? Już? Spojrzał na zegarek. Cholera, kompletnie stracili poczucie czasu. Odsunął się niechętnie od Dominika, dzwonek przywrócił mu trzeźwe myślenie. Nie mogli tu… Nie, gdy za drzwiami, na korytarzu, będzie za chwilę tyle osób.

Dominik zmarszczył brwi, też nie był zadowolony z takiego obrotu spraw. Wcześniej miał niemal pewność, że zostało im w najgorszym razie jeszcze dziesięć minut. Teraz musieli stąd wyjść, zanim ktoś nie zacznie się dobijać do środka i nie zastanie ich tu razem. Dwaj nauczyciele zamykający się w kantorku... Nawet on miał świadomość, że byłoby dziwnie się z tego tłumaczyć. Podszedł do drzwi i przekręcając klucz, uchylił je.

– Dzisiaj o osiemnastej. W „Starym Młynie”. Mamy do pogadania – rzucił do Wojtka, który wyszedł pierwszy. Wojtek chciał chyba coś odpowiedzieć, ale na korytarzu zaczęło pojawiać się coraz więcej osób, więc po prostu skinął głową. – Tylko nie stchórz, bo mam dość zabawy w kotka i myszkę – mruknął jeszcze Dominik i zamknął kantorek. Musiał teraz złapać Dorotkę i zapytać, czy nie dałoby się go jeszcze jednak dopisać na ten weekendowy wyjazd.