Zbieg okoliczności - rozdział 14

Dziękuję za komentarze i zapraszam na rozdział 14. Z betę dziękuję Hekate.

Wojtek początkowo był zbyt zaskoczony pytaniem, dopiero po chwili zareagował, marszcząc brwi. Czy Dominik mu właśnie zasugerował , że dostał te łyżwy za seks?!

– A chcesz mieć do kompletu podbite drugie oko? – warknął. No co ten dupek sobie wyobrażał? Za kogo on go miał? Za męską dziwkę? Zły jak diabli spakował z powrotem ten nieoczekiwany prezent do pudła, a potem do papierowej torby i postawił obok swojego bagażu.

– No wiesz, nikt nie kupuje ot tak ledwo co poznanemu facetowi drogiego sprzętu sportowego. – Dominik podszedł bliżej z niezbyt zadowoloną miną. – Zamierzasz je zatrzymać?

– Oczywiście, że tak. – Wojtek, który dosłownie jeszcze przed sekundą nie wiedział, co ma z nimi zrobić, teraz nie miał już wątpliwości. Zostawi je sobie, choćby nawet tylko po to, żeby zrobić na złość Dominikowi za te głupie insynuacje. On naprawdę sądził, że przyszedłby do niego wczoraj, gdyby coś zaszło między nim a Alanem? Idiota! – A ty możesz się tylko zastanawiać, jak daleko się posunąłem, skoro ktoś postanowił aż tak się odwdzięczyć.

– Raczej zastanawia mnie, jakiego dowodu wdzięczności oczekujesz ode mnie za całą noc… – odgryzł się Dominik i chciał chyba jeszcze coś dodać, ale nie zdążył, bo wściekły Wojtek walnął go w szczękę. I to naprawdę mocno. Nie spodziewał się tego, więc zanim zdążył jakkolwiek zareagować, uderzył plecami o ścianę i poczuł metaliczny smak krwi na wardze. Otarł ją dłonią, zostawiając na skórze czerwoną smugę. Okej, może faktycznie trochę przesadził, ale naprawdę wkurwił go ten liścik. A kiedy był wkurwiony, zawsze reagował w ten sam sposób, chciał w odwecie jak najbardziej komuś dopiec. Jak widać, wyszło nawet lepiej, niż zakładał, bo Wojtek był naprawdę wściekły. Stał i patrzył na niego spod byka, rozmasowując sobie rękę.

–  Pokaż to. – Chwycił go za nadgarstek. Zderzenie z twardą kością żuchwy musiało boleć.

– Odwal się! – Wojtek próbował oswobodzić rękę, ale mu na to nie pozwolił.

            – Włóż ją pod zimną wodę – usłyszał głos Dominika i prychnął pod nosem.

– Dzięki, jakbym sam na to nie wpadł – mruknął ironicznie i w końcu, kiedy palce na jego nadgarstku rozluźniły się, wyrwał dłoń z uścisku.

Drzwi do łazienki trzasnęły, może nawet trochę za mocno, kiedy je zamykał, ale po tym, co usłyszał, nie panował nad sobą. Odkręcił zimną wodę i włożył rękę pod strumień. Czy ten cholerny Dominik zawsze musiał wszystko psuć? A już myślał… W nocy było im tak dobrze. Kurwa, to było jak powtórka z rozrywki. Przecież w zeszłym roku, gdy Dominik zaprosił go na kawę, też na początku był miły, a potem zmienił się nie do poznania. I to tylko dlatego, że odrzucił jego zaproszenie na mecz. Nagle stał się zgryźliwy, złośliwy i wredny. Tak jak teraz. Choć nie… Teraz to zdecydowanie przegiął.

Wyszedł z łazienki i chwycił wisząca na krześle szarą bluzę z kapturem. Bolała go ręka, był zły, głodny i…

– Co ty tutaj jeszcze robisz? – zapytał, patrząc na siedzącego na jego łóżku Dominika. No on to miał tupet! Czy naprawdę sądził, że będzie chciał z nim teraz rozmawiać?

– Wymeldowałem się już ze swojego pokoju. – Dominik tylko wzruszył ramionami i oparł się o poduszki. Wojtek prychnął. Nie dość, że ten drań zachowywał się, jakby był u siebie, to jeszcze nie okazywał żadnej, choćby najmniejszej oznaki poczucia winy. Jakby przed kilkunastoma minutami zupełnie nic się nie wydarzyło, jakby nie powiedział tych wszystkich słów i w efekcie nie dostał w pysk.

– Nie obchodzi mnie to, może ktoś inny cię przygarnie. Tylko lepiej dwa razy się zastanów, zanim otworzysz usta, bo może się okazać, że czas do wyjazdu spędzisz  w holu. Sam. – Wojtek podszedł, chcąc go wyrzucić ze swojego łóżka, a potem z pokoju, ale zanim zdążył cokolwiek zrobić, Dominik chwycił go za rękę i pociągnął na siebie. – Co ty wyprawiasz?! Mówię ci przecież, że… – nie zdołał dokończyć, bo został bezceremonialnie przewrócony na plecy i przyblokowany tak, że nie mógł się ruszyć.

– Nigdzie nie idę –  mruknął Dominik, trzymając go mocno. – Na pewno nic między wami nie zaszło? – zapytał, patrząc na niego uważnie.

Wojtek aż sapnął z niedowierzaniem. Ten dupek zachowywał się tak, jakby to jemu należały się jakieś wyjaśnienia. A może jeszcze oczekiwał przeprosin? W tym momencie naprawdę miał ochotę poprawić cios w szczękę. I dołożyć coś w bonusie. On był po prostu okropny. A jego bezczelność przekraczała wszelkie normy! Wojtkowi przyszło do głowy, żeby na złość mu wymyślić teraz jakąś pikantną historyjkę. Tak, żeby się odegrać. Tak, żeby…

– Ładnie pachniesz. Co to za woda? – Dominik chyba znudził się czekaniem na odpowiedź, bo przesunął nosem po jego szyi, wdychając zapach.

– Z kranu – odburknął Wojtek, choć dobrze wiedział, że chodziło o wodę toaletową.

Dominik uśmiechnął się lekko i przesunął się nosem w okolice ucha, a potem wczepił mu palce we włosy i pochylił się bardziej. Czarne oczy patrzyły w taki sposób, że Wojtek instynktownie odwrócił głowę. No nie mógł, po prostu nie mógł na to nie zareagować. Dominik znów zaczynał stosować te swoje sztuczki, a on jak zawsze zaczynał się na nie nabierać. Jak go jeszcze zacznie całować… Eh, no właśnie… Westchnął, czując na swoich wargach język, który po chwili wsunął się do jego ust. Był taki miękki i gorący, i jak zawsze powodował, że zaczynał tracić całą swoją silną wolę i ulegał. A przecież był na niego zły, musiał być na niego zły, bo… Mruknął coś niekontrolowanie, gdy poczuł ręce wślizgujące się pod bluzę i koszulkę. Ciepłe palce delikatnie muskały jego skórę i odwracały myśli od wszystkiego, co jeszcze przed chwilą było ważne. Te dłonie były… Zaraz… Co to przed chwilą było takie ważne? Jęknął, gdy Dominik zaczął całować go coraz namiętniej. Bezwiednie rozchylił usta, pozwalając mu pogłębić pocałunek. Cholera, jak zawsze przy nim tracił jakąkolwiek samokontrolę, a resztki zdrowego rozsądku gdzieś ulatywały. Tak samo było w szkole. Niby nigdy nie powinien sobie pozwalać na takie sytuacje, jak te w toalecie, ale wtedy po prostu nie myślał racjonalnie. Dominik nie powinien tak na niego działać. To powinno być zabronione. To powinno…

– Nie, czekaj! – Otrząsnął się, gdy poczuł palce na rozporku swoich spodni. Odetchnął głęboko, przymykając oczy. Z jednej strony coś w nim krzyczało, żeby pozwolił mu działać, ale z drugiej… Ten drań przecież nie może czuć się bezkarnie. To, co powiedział wcześniej, było naprawdę podłe. – Chyba o czymś zapomniałeś. – Podniósł się lekko i oparł na łokciach. Starał się nie patrzeć na wprost, bo opuchnięte lekko usta i rozgorączkowany wzrok tylko go rozpraszały. A musiał być stanowczy, jeżeli chciał osiągnąć jakikolwiek rezultat.

– Zapomniałem? – Dominik spojrzał na niego mało przytomnym wzrokiem. – Myślałem, że jesteś zbyt obolały po wczoraj, chciałem tylko… Ale nie, jasne, mam w torbie – poderwał się, jednak zaraz opadł z powrotem po dość mocnym pacnięciu w głowę.

– To nie jest śmieszne! – Wojtek zmarszczył brwi. – Jeszcze nie tak dawno insynuowałeś, że spałem z Alanem, nie wspominając już nawet o dalszych wypowiedziach. Nie uważasz, że coś mi się teraz od ciebie należy? – zapytał. – Wiesz, takie słowo na literę pe… – Spojrzał na niego ponaglającym wzrokiem.

– Pieprzony hokeista? – prychnął Dominik, ale widząc niezadowoloną minę Wojtka, westchnął i przyciągnął go do siebie. – Okej, niech ci będzie, przepraszam – powiedział. – No naprawdę – dodał, zauważając powątpiewanie co do szczerości tych słów. – Po prostu wkurza mnie ten gość.

– Alan jest naprawdę w porządku. I nie, nic z nim nie robiłem.

Wojtek założył ręce za głowę, wpatrując się w sufit. Nie zamierzał mu mówić o pocałunku, to było zupełnie nieistotne i nic nie znaczyło. Raczej uświadomiło, że tak naprawdę wciąż myśli tylko o Dominiku. Dominiku, który mimo tej swojej arogancji i bezczelności, naprawdę go pociągał jak nikt inny. Owszem, ktoś z charakterem Alana na pewno lepiej by się sprawdził w związku, ale Dominik… On po prostu miał to coś, obok czego nie dało się przejść obojętnie. To był taki diabeł w ludzkiej skórze, który emanuje złem, ale jednocześnie fascynuje. Zupełnie jak Woland z jednej z jego ulubionych książek – „Mistrza i Małgorzaty”. Tamten też był przystojny, czarujący, wręcz urzekający swoją osobowością. To jednak nie zmieniało faktu, że był wcieleniem szatana. Przebiegłego manipulanta, który potrafił przewrócić świat do góry nogami, a jego iluzja była tak silna, że ktokolwiek stanął na jego drodze, od razu w nią wpadał. Oczywiście to tylko postać fikcyjna, ale Wojtek nie mógł oprzeć się wrażeniu, że podobieństwo jest uderzające. Uśmiechnął się, patrząc na Dominika. Jeżeli piekło miało wyglądać tak, jak wczorajsza noc z nim, to on chyba nie miał nic przeciwko…

– Pospiesz się, mamy mało czasu! – Wojtek miotał się, zbierając z podłogi swoje ciuchy, które jeszcze nie tak dawno Dominik porozrzucał po całym pokoju. Co prawda nie poszli na całość, ale chyba każda forma seksu po takiej kłótni byłaby czymś niesamowitym. Zwłaszcza, jak się miało przewagę nad partnerem, który najwyraźniej jednak zrozumiał swoje idiotyczne zachowanie i starał się je za wszelką cenę wynagrodzić.

– Aż taki głodny jesteś? – Dominik ubierał się powoli i spokojnie. Jemu w tym momencie wystarczyłaby kawa, nie miał ochoty nic jeść.

– Tak! – Wojtek błyskawicznie wciągnął na siebie spodnie, a teraz zapinał już suwak bluzy. Za pół godziny zamykali serwis śniadaniowy, a jemu naprawdę burczało w brzuchu. – Idziesz, czy zostajesz? – spytał, zabierając kartę hotelową i chowając ją do kieszeni.

– No idę, idę. – Dominik włożył buty i ruszył w stronę drzwi.

Zjechali na dół windą i mijając recepcje, natknęli się na kilka osób z ich grupy.

– Co ci się stało? – Anita od razu podbiegła do Dominika, oglądając z bliska jego twarz. No cóż, siniak nabrał już trochę koloru i wyglądał, delikatnie rzecz ujmując, nieciekawie. – Ktoś cię pobił? – Próbowała dotknąć jego skroni, ale jej nie pozwolił.

– Nie, po prostu uderzyłem się. –  Pokręcił głową, odsuwając się nieco. – Nic mi nie jest – westchnął, widząc zatroskane miny koleżanek.

– No nie wiem. – Dorotka spojrzała na niego sceptycznie. – Musiałeś się porządnie walnąć. Kto jak kto, ale ty wiesz, że takie uderzenia… – Zagryzła wargę i podeszła do recepcji, a po chwili wróciła z jakąś mapką w rękach. – Tu jest punkt medyczny. Ponoć nic wielkiego, ale ktoś przynajmniej cię obejrzy – powiedziała i wcisnęła mu w rękę rozkład budynków w ośrodku. – Mam iść z tobą? – zapytała, widząc jego niezdecydowanie, ale tylko pokręcił głową. W sumie to się nawet nieźle składało. I tak miał coś do załatwienia… Poprosił tylko Wojtka, by wziął mu z bufetu jakąś kawę, albo nawet dwie i ruszył do wyjścia z holu.

– No, nieźle. – Lena, która nie poszła do windy z dziewczynami, uśmiechnęła się do swojego najlepszego przyjaciela. Przekrzywiła lekko głowę, przyglądając mu się uważnie. Wyglądał tak jakoś inaczej. Nie była w stanie powiedzieć, co dokładnie się zmieniło, ale miała pewien pomysł odnośnie tego, co mogło się stać.  – Ktoś cię ponoć widział z jakimś przystojnym facetem – zaśmiała się i mrugnęła sugestywnie.

– Co?! – Wojtek aż zbladł. Mina przyjaciółki była jednoznaczna. – Z którym? To znaczy kiedy? – zapytał lekko spanikowany. Cholera, przecież nie obściskiwał się z nikim publicznie. No chyba, że ktoś go widział z Dominikiem w tych chaszczach lub z Alanem w lasku…

– Z którym? – Lena, która chciała sobie po prostu zażartować, spojrzała na niego zdezorientowana. – To ilu ich było? – zapytała, poprawiając okulary.  

– Co? Nie… To znaczy… No bo tak głupio wyszło… – Wojtek plątał się w tym, co chciał powiedzieć. A raczej w tym, czego nie chciał powiedzieć. Nie sadził, naprawdę nie sądził, że ktoś mógł go widzieć w takiej sytuacji. Był nauczycielem, do cholery.

– Wojtek… – Lena przewróciła oczami. – To był żart. Po prostu jak cię zobaczyłam z Dominikiem, myślałam, że… Ale z tego, co mówisz, to on nie był jedyny – roześmiała się. Kto by pomyślał. Ten zawsze nieśmiały facet miał takie wzięcie. Naprawdę dobrze mu zrobiło uporanie się z własną orientacją. Przynajmniej wiedział już, na czym stoi. I z jego typowo słowiańską urodą naprawdę musiał być atrakcyjny dla innych facetów, skoro nawet nie wiedział, o którym mowa. Ale przyszedł z Dominikem. Nie, żeby jej to przeszkadzało. Wręcz przeciwnie. Wszystko się zmieniło w momencie, gdy dowiedziała się, że on woli facetów. Nie była jakąś desperatką, żeby próbować poderwać geja. Bez przesady.

– Był jedyny… – Wojtek, mimo tego że starał się zachowywać pozory normalności, uciekał wzrokiem. Miał wrażenie, że gdy Lena spojrzy mu w oczy, wszystkiego się dowie. A to przecież była tak prywatna rzecz. Przecież nie mógł jej powiedzieć, że tej nocy kochał się z Dominikiem i było cudownie. Tylko teraz boli go tyłek, ale i tak nie żałuje, bo jak mógłby żałować czegoś, co powoduje niekontrolowany, choć z pewnością nieco głupkowaty uśmiech na jego twarzy?

Lena najwyraźniej zauważyła jego zażenowanie, bo taktownie nie drążyła tematu. Nie mogła mieć oczywiście pewności, ale chyba domyślała się, co się stało.

– Muszę iść się spakować, a ty masz piętnaście minut do końca serwisu, więc lepiej się pospiesz – powiedziała, patrząc na zegarek. Zanim jednak odeszła, odwróciła się jeszcze.

– Wiesz, ominęły cię chyba wszystkie atrakcje... Zapamiętasz coś chociaż z tego wyjazdu? – zapytała, nie mogąc opanować ciekawości.

– Zapamiętam. Zdecydowanie zapamiętam.  – Wojtek uśmiechnął się w odpowiedzi i ruszył w stronę stołówki. Tak, on miał o wiele lepsze atrakcje. Ale teraz był tak strasznie głodny, że później się nad tym pozastanawia.

Dominik, będąc już na zewnątrz, złożył mapkę i schował ją do kieszeni. Nie zamierzał iść do żadnego punktu medycznego. Zamierzał sobie za to z kimś porozmawiać. Pewnym krokiem skierował się w stronę dużego przeszklonego budynku.

Na lodowisku tym razem było sporo osób. A tak konkretnie facetów, którzy chyba rozgrywali jakiś amatorski mecz, bo mieli sporą widownię, złożoną głównie z nastolatek. Dominik podszedł do bandy, patrząc przez chwilę na rozgrywkę. Szukał Alana. Oczywiście nie mógł mieć pewności, ale tak mu się wydawało, że go tu znajdzie. I znalazł. Właśnie wpakował krążek do bramki, co zostało nagrodzone oklaskami dobiegającymi z trybun. Po chwili gra została wznowiona od środka lodowiska. Tym razem wszystko zadziało się dużo brutalniej, bo jakiś hokeista uderzył w bandę z takim impetem, że cała się zatrzęsła.

– Alan, kurwa. To nie mecz ligowy, co ty odpierdalasz! – Chłopak, który wpadł na bandę, właśnie się podniósł i zdjął kask. Mógł mieć do najwyżej szesnaście lat. – Nie jestem twoim workiem treningowym – warknął, ale zaraz odzyskał rezon, gdy zerknął na widownię. Pomachał do kogoś i założył z potworem kask. Nie mógł wyjść na frajera przed taką publicznością.

– Nie jęcz, młody, sam chciałeś z nami grać. – Alan podjechał bliżej, ale niespodziewanie minął chłopaka i oparł się o bandę naprzeciwko Dominika. – Ty? Tutaj? – Ściągnął kask, patrząc na niego z ciekawością. A raczej na jego sporego, fioletowego siniaka.

– A co, spodziewałeś się kogoś innego? – Dominik uśmiechnął się ironicznie. – Przykro mi, ale się rozczarujesz – powiedział, nie zwracając uwagi na ponaglające krzyki z lodowiska.

– Tak, na pewno jest ci z tego powodu niesamowicie przykro… – Alan pokręcił głową, dając mu do zrozumienia, żeby nie robił z niego idioty. Machnął ręką w stronę swoich kolegów, że zaraz wróci i oparł się o bandę, zakładając ręce na piersi. – Czego chcesz? – zapytał.

– Co to za numer z tym łyżwami? – Dominik nie zamierzał bawić się w żadne podchody, od razu przeszedł do rzeczy. – Liczysz na coś? Wiesz, zawodowy sportowiec, drogie prezenty… Łatwo tak kogoś ogłupić.

– A, o to chodzi. – Alan spojrzał na niego rozbawiony. Naprawdę nie sądził, że jego prezent może wywołać taką reakcję i miał ochotę się roześmiać. To była ewidentna zazdrość… Fakt, Wojtek podobał mu się, ale ważniejsze było to, że wreszcie mógł  z kimś tak szczerze porozmawiać. Nie był głupi, zauważył, że go ciągnie do tego całego Dominika. A łyżwy? Miał ich mnóstwo, głównie od sponsorów. Te akurat na niego nie pasowały, ktoś się pomylił i wysłał o rozmiar za małe. A skoro Wojtkowi tak spodobała gra w hokeja, to nawet się nie zastanawiał, tylko po prostu je spakował i zostawił dla niego w recepcji. Jak widać, komuś się to bardzo nie spodobało. Alan odchylił głowę i zmrużył oczy. Ale go korciło, żeby utrzeć temu facetowi nosa. No co, zasłużył sobie…. – Po prostu mi się spodobał … – powiedział i zawiesił głos, widząc w czarnych oczach najpierw irytację, a później gniew. – Masz z tym jakiś problem? – zapytał prowokacyjnie.

– Mam – warknął Dominik, stając naprzeciwko. Cholera, wiedział, że między nimi nic nie zaszło, ale Wojtek był teraz na takim etapie oswajania się z własną orientacją, że mimo swojego wieku i dojrzałości był podatny na wszelkiego rodzaju flirt i miłe słówka.  Zwłaszcza gdy facet był przystojny i umiał „czarować”. No cóż, on sam nigdy nie wykazywał się zbytnią wrażliwością, o jakimkolwiek romantyzmie nie wspominając, wolał więc działać profilaktycznie i pozbyć się potencjalnej konkurencji. –  Po prostu odwal się od niego i nie mieszaj mu w głowie. Dobrze wiesz, że dla ciebie mógłby być tylko przygodą.

– A dla ciebie? – zainteresował się Alan. Po tym, co wczoraj usłyszał, naprawdę był ciekawy. Choć i tak miał niemal pewność, że nic im z tego nie wyjdzie. Wojtek… On szukał miłości. Chciał być z kimś, kto będzie go kochał, komu naprawdę będzie zależało, kto poświęci mu całą swoją uwagę. A Dominik? No cóż, praktycznie go nie znał, ale był dobrym obserwatorem i wiedział z własnego doświadczenia, co to za typ faceta. Tacy nie pchają się do związków. Po prostu, jak ktoś wpadnie mu w oko, to nie odpuści, dopóki nie dostanie tego, czego chce. Na początku będzie zazdrosny, zaborczy, będzie chciał mieć kochanka tylko dla siebie, ale w końcu i tak się znudzi. – Chyba coś ci wczoraj nie wyszło… To on cię aż tak urządził?

– A to już nie jest twoja sprawa – stwierdził zimno Dominik, który nie zamierzał nikomu się tłumaczyć, a już na pewno nie jemu. – Po prostu przestań zawracać mu głowę i…

– Alan! Ogarnij tego swojego brata! – Jeden z hokeistów podjechał do nich, pokazując na chłopaka, który wcześniej wpadł na bandę. – Nie wiem, czego ty go uczysz, ale za takie faule to cały mecz przesiedziałby na ławce!

– Dobra, już idę. – Alan spojrzał na lodowisko i chwycił swój kij. Wyjeżdżając na lód, jeszcze raz zerknął na Dominika. Owszem, był przystojny. Bardzo przystojny. Nie dziwił się Wojtkowi, że stracił dla niego głowę. Ale miał wrażenie, że to naprawdę nie był facet dla niego. Tylko o tym już sam będzie się musiał przekonać.

Wojtek jeszcze raz sprawdził, czy aby na pewno niczego nie zapomniał spakować i zapiął suwak torby. Zaczynał się niecierpliwić. Już jakieś pół godziny temu wrócił do pokoju z dwoma kubkami kawy, która dawno zdążyła wystygnąć. Nie miał pojęcia, co Dominik robi tak długo w punkcie medycznym. Może faktycznie to uderzenia miało jakieś poważniejsze skutki i zatrzymali go na dłużej, albo wysłali do szpitala, żeby zrobić jakieś badania? Wyjął z kieszeni komórkę, ale żadnej wiadomości nie było. Cholera, w takim wypadku na pewno dałby znać. A może… Zaczęły mu już przychodzić do głowy różne myśli, gdy nagle usłyszał otwierające się drzwi. No w końcu!

– Gdzie ty byłeś tyle czasu? – podszedł, przyglądając mu się ze zmarszczonymi brwiami. Sądził, że chociaż dadzą mu jakiś kompres czy coś…

– Musiałem czekać, nie tylko ja tak marnie skończyłem weekend. –  Dominik skłamał gładko i podniósł z szafki kubek z zimna kawą. – Chyba powinniśmy się już zbierać, zaraz mamy autokar.

– Mhm. – Wojtek chwycił z wieszaka swoją kurtkę, ale zanim zdążył ją założyć, Dominik przyciągnął go do siebie. Po chwili poczuł jego smakujące kawą usta na swoich. Uśmiechnął się, obejmując go mocno w pasie. Nie chciał stąd wychodzić. Miał głupie wrażenie, że to wszystko, co wydarzyło się podczas tego weekendu, skończy się, kiedy tylko wrócą do normalnego życia. Że to okaże się tylko taką przygodą, której jednak nie będzie potrafił zapomnieć. Że…

– Nad czym ty się znowu tak zastanawiasz? – Dominik pacnął go w głowę, bo miał wrażenie, że gdzieś mu odpływa.

– Jakbym ci powiedział, to byś mnie wyśmiał. – Wojtek pokręcił głową.

– Pewnie tak. Twój tok myślenia czasami mnie załamuje. – Dominik odsunął się i chwycił swoją torbę, zakładając ją sobie na ramię. – Chodź, bo moje ręce znowu mają ochotę rozpiąć ci ten suwak bluzy, a nie chcemy, żeby znudzili się czekaniem i pojechali bez nas – uśmiechnął się i otworzył mu po dżentelmeńsku drzwi, co jednak nie spotkało się z aprobatą, a on sam został po prostu wypchnięty na korytarz.